कविता

पासपोर्ट मेरो आशा हो, थुप्रै सपनाहरूको पाना

आफ्नै फोटोमा भने विरक्ती देख्छु ।

यही चिनारीमा म दूर क्षितिज जानेछु । धमिलो तस्वीर उजालिए झैं,

झुपडी भत्काएर निर्माण गरिएका गगनचुम्बी घरहरू ।

कुनै अध्यागमन अधिकारीले अवरोध नगरोस्

रूटमा कोही काँढा नबनोस् । परायाको विश्वास ।

ती सबै देउता झैं, प्लास्टीकका अनुहार ।

झट्ट हेर्दा ती स्वार्थी लाग्दैनन् । अपकारी छैनन् ।

सबै सोच्छन्- असभ्य व्यवहार गर्दैनन् । तर,

रूप र मान्यता धोखा पनि हुनसक्छ ।

आशा नै ज्यान हो अरबमा—

सबै सुझाउँछन् कामको प्रस्ताव

एउटा भन्छ- कुल्ली, दोस्रो भन्छ- खेताला,

अर्कोले पेश गर्यो- घरेलु कामदार, अनुग्रह भावमा

उसको अनुहार अपरिचित । ऊप्रतिको निष्ठा अस्थायी ।

ऊसँगको सीमीत अनुबन्ध, सिर्फ ज्यालाको निम्ति ।

अवसरदातालाई सहजै विश्वास गर्न सक्छु म । त्यसैमा मेरो आशाको सार छ ।

उसको कृपा र रोजगारीलाई मेरो सलाम

सन्तानलाई सुरक्षित बास, स्वास्थ्य र शिक्षाको मेरो अभिलाषा । गरिमापूर्ण,

जीवनको आकांक्षा ।

पासपोर्ट पढेर मेरो अध्यागमनले प्रवेश दियो । म अध्यागमनबाट बहिर्गमन गर्दै गर्दा,

पासपोर्टधारी लामो लाइन देखेँ ।

हातमा आशाको पासपोर्ट छ । अनेक सपनाहरूको पानाले भरिएको,

तिनको फोटो पनि

मेरो जस्तै विषाद होला !

– पंचम अधिकारी, ब्रसेल्स